Chronic Mild Stroke. Meron palang ganito. Ilang years na'ng may nagbabarang ugat sa utak at ngayon lang nagkakaroon ng visible signs. Nahihirapan s'yang maglakad, nangingimay ang kaliwang paa at kamay. Dinalaw namin s'ya sa ospital kagabi. Umiyak s'ya. Kita ko. Pero napigil n'ya kaagad at napahidan ng tissue.
Mahal ko pala s'ya. Makalilihis pala ako sa ordinaryo kong tinatahak at makakagawa ng bagay para sa kanya. Makakapagsakripisyo pala ako para sa kanya. Kahit ilang na ilang ako sa kanya at hindi ako komportableng kasama s'ya, kaya ko pala s'yang ipagdasal, tahimik lang pero taimtim, na sana gumaling siya at makauwi na.
Hindi ko pala kailangang maging malapit sa tao para matutunan s'yang mahalin. Hindi pala nakabatay ang pagmamahal sa pagbibigay sa akin ng inaasahan kong dapat ibigay at ipakita sa akin. Ang pagmamahal pala, tulad ng landslide, lahat ng madadaanan ay madadala. Nadaanan ako, nadala ako at ngayo'y kasama ako sa agos.
Noong unang beses kong mag-eroplano patawid sa Pacific Ocean, inulan kami ng kidlat at gumalaw-galaw ang eroplano, taas-baba. Ang sabi ko sa sarili ko, iba nga pala ang sakay sa eroplano. Mas safe pa nga pala sa barko. At least kung magka-aksidente sa barko, puede akong tumalon sa dagat at mag-floating. Nasa gitna man ako ng Pacific Ocean, at least, may chance na ma-rescue. Sa eroplano, pag biglang nasira ang makina o natanggal ang isang pakpak, mahirap nang ma-rescue. Lahat ng buhay ng lahat ng tao na nasa eroplano, hawak ng mga piloto. Hindi pala, hawak ng Diyos. Noong nagsimulang tumataas-baba ang eroplano na parang sasakyang nagmamatulin sa lubak-lubak na kalsada, ang sabi ko sa sarili ko, hindi pa ako puedeng mamatay.
Pero noong napansin kong hindi tumitigil ang lubak at nagkakatinginan na ang mga pasahero, ang sabi ko sa sarili ko, at least, kung mamamatay ako, nagmahal naman ako. Nagmahal ako sa totoong uri ng pagmamahal. Inalala ko kung paano nangyari yun. Tama naman pala, sabi ng alala ko.
Hindi ako depressed at suicidal pero kung mamamatay ako ngayon, ok na. Alam kong nagmahal ako at sapat na yun. Marami pa akong gustong gawin pero, naisip ko lang, sa himpapawid man, sa dagat o sa lupa, hindi ko hawak ang buhay ko. Sino ba talagang makapagsasabi? Segu-segundo, binibigay sa akin ang hininga ko, ang paningin ko, pag-iisip ko, katinuan ko. Ang sarap mabuhay!
Sana may mayakap ako ngayon. Sana andito ang mga bata. Life is good, I am happy and I am lonely.
Monday, March 17, 2008
Saturday, March 8, 2008
Balanced Recklessness
Kung ako ay isang tren na dati'y mabagal na tumatahak sa mahabang riles papuntanng Central Station, ngayon, na-diskaril ako.
Wala ako sa focus. Hinayaan kong mawala ang aking drive. Sa akin, everything boils down to one thing: kung restless ang utak ko, kahit ano'ng simulan kong gawin, either hindi ko magagawa nang maayos or hindi ko na talaga magagawa.
Parang pag-te-tennis. Nag-tennis ako dati kasi gusto kong maging fit. Pero, noong nagsimula na akong makipaglaro ng tennis sa kapatid ko, na-realize ko, kailangan ko palang maging fit para makapag-tennis. In the same way, I'm working for a strong mind pero kailangan ko ng strong mind para makapagsimulang makapag-work for a strong mind. Ang gulo! Magulo talaga!
Ang sabi sa Theosophical Digest, "The most urgent task is to work for the mastery of your mind by learning to still your mind." Sobrang ito ang motto ko these days. Sobra.
Wala akong magawang maayos kapag restless ang utak ko. Kapag may kasama akong tao o kausap, hindi gan'ung ka-light o kasing-saya ng usapan kapag hindi ako OK muna sa aking sarili.
Ang sabi ni Gerard, "Masyado ka kasing internal, lahat ay inner. . ." And I agree with him. Megalomaniac? Hindi naman siguro. I enjoy being with people. Libra kasi ako, I'm a naturally social person. Hindi ako nabubuhay nang walang human interaction. . . significant human interaction. At nandito ang apparent conflict ng buhay ko. Ang pagsusulat ang passion ko, it gives me peaceful joy but at the same time it removes me away from significant human interaction; it also gives me so much sadness. What gives me so much joy is also the thing that gives me so much sadness. Lahat ng tao may mga krus na kailangang buhatin to follow Christ, I think this is my cross.
Minsan, napapagod na akong mag-explain ng sarili ko. Ayoko nang maintindihan ako. Ayos lang palang maging misunderstood. To be misunderstood is to be free. Walang explanation na magkakahon na dapat ganito ka, kasi sabi mo, ganyan ka eh. Walang magsasabing, "Eh, akala ko ba, sabi mo, ganyan ka, eh bakit hindi ka ngayon ganyan?"
Hay, napa-praning na naman ako! Wish ko lang, sana may bisa ang wish. Ang wish ko, sana, mapabalik na uli ako sa riles. Mabagal man ang takbo, at least, alam ko, ramdam ko ang assurance na may mapupuntahan ako and I am right where I should be.
Ayaw ko nang ipaintindi ang sarili ko. Ayaw ko na'ng mag-explain nang mag-explain hanggang mamatay ako sa ka-e-explain. It's just putting me in a box. I write what I want, not what I want about me to be understood. More or less, parang ganyan.
Anyway, I just need to find a way back to my track.
Bakit kasi may mga "things" na may sariling buhay sa aking pag-iisip. They are encroaching on my time for productive work. Sumisiksik sila nang hindi ko namamalayan. Tumatambay sila at hindi ko mapa-alis-alis. Hindi ko sila kino-kontrol kasi, siguro, aminin ko na, gusto ko rin. Gusto ko ang pakiramdam na nand'un sila. With "them" ang mga bagay na gusto kong mangyari ay nangyayari. Hindi nga lang sa realm ng reality pero it feels like it. The product of having free imagination sa isang pampered na environment. Kailangang paganahin ang utak kung nais makaranas ng mga bagay-bagay na hindi pinararanas ng isang sheltered na pamumuhay. The result is zero productivity.
I have to be constantly reminded of my goal: work, save, go to Manila, have my own place, be independent, find my own pack of wolves, people of my kind, write, write, write, create, be part of a cause, cause being the cultural development of the country, sounds idealistic but what's wrong with idealism? I am just claiming a very small part of it, I do not have the illusion that I will carry the cause on my shoulder, I just feel that being one with a cause is what I am meant to do It is the butterfly inside me Kahit sobrang liit ng contribution all I am aspiring for is to be part of a cause To write To create To inspire kahit konti lang tao. Kahit isa lang.
Ang kailangan ko ngayon ay isang malakas-lakas ng hila pabalik. Patalsikin ang mga "things" na may sariling buhay at pwersa sa utak ko. Ang "things" na yun ay nagkakatotoo na, so hindi na kailangang patambayin nang patambayin, ang hirap lang talagang i-control. Pero, kailangan na talagang kontrolin.
At simulan ko na ito, work, work, work, para sa 2 months advance 1 month deposit, nang makapag-Manila na, find my own kind. . . It's not that hard reaching out to people, finding warmth kahit sobrang akala mo, wala kayong in common, sa age, sa interests, sa pag-iisip, sa pinahahalagahan. I thought pupunta lang ako sa dance studio para paganahin naman ang katawan ko, hindi lang puro daliri at isip sa pagta-type. . . . i thought hindi naman ako pumupunta doon to get along well with the people there. . . but how wonderful pala if you go there, do your thing at at the same time, pick up the vibrations of others. If there is one important thing I learned, is that a simple smile can go a long way. It lifts a person up. Sobrang underrated ang pag-ngiti. Hindi na pala kailangang maging sobrang friendly to attract people which i thought dapat gan'un. . . just a simple smile. . . Para na kaming classmates ng mga kasama ko sa dance studio, walang papalit sa feeling that you are having human connection and all the things associated with it, the feeling of warmth and yung feeling na tao ka pala at hindi isang entity na palipad-lipad lang. . . haha!
BUT. . . getting along well with them and liking them, sige, aaminin ko na, like ko sila, kasi mababait talaga sila, at ang sarap lambingin, kahit hindi ko sila ka-age (40's na sila) pero it still doesn't hide the fact that may sigificant part ako na isang "alien" sa kanilang standard. Na hindi ko maipapakita sa kanila dahil hindi kami magkaka-konektahan. Here goes another conflict. One part of me, growing comfortable sa mga tao, being part of this group. One part of me, recognizing that hindi ko kayang malusaw na lang sa crowd. Not that crowd sila, may sari-sarili silang uniqueness . . . OMG, napa-praning na talaga ako!!!
What am I trying to say? What I am trying to say is that I am suffering because I cannot reconcile things: that I have the need to reach out and understand others and that I also need to find an environment where there is multi-lateral support and understanding, hindi ako lang. Libra kasi ako. Kailangan ko ng harmony. I am suffering because I am not finding the balance between reaching out to others and allowing others to reach out to me-- magpapasok ng tao. I can easily get into others but what I have to work on is to let others get into my space. Kasi napapansin kong kailangang may limit kapag iba na ang papasok. Meron ba akong kailangang protektahan? My sanity siguro. I am dying inside (uy, kanto ito ah!) na walang tao akong pinapapasok sa space ko but I'm afraid that I will be ruined by the very same people na gustong gusto kong papasukin. Kung meron mang magandang naidulot ang pagtigil ng paninigarilyo, ito siguro iyon, the clarity na hindi ako gan'ung ka-indestructible.
So, what I need to get back on track is to find a way to work with this fear. Ang magpapasok ng tao kahit natatakot ako. Shet, naiiyak na ako. Sobrang hirap kasi 'ata eh. Iniisip ko pa lang, parang sinusugal ko na lahat-lahat ng meron ako that is holding me together. Dalawa lang ang choices ko: either I stay sa status quo and suffer OR jump and suffer too while falling and hope for the best landing maybe suffer more or most probably find what I have been aching for. Stay or jump. To jump: leap of faith ba o plunge to my death? I prefer the first pero puede kayang may harness? Haha! Kaka-praning!!!! I need to teach myself to let go of myself. Part of being sheltered, sobrang pag-aalaga sa sarili. Need to be reckless. Hay, Lord, turuan N'yo po akong maging reckless.
Balanced recklessness po.
Wala ako sa focus. Hinayaan kong mawala ang aking drive. Sa akin, everything boils down to one thing: kung restless ang utak ko, kahit ano'ng simulan kong gawin, either hindi ko magagawa nang maayos or hindi ko na talaga magagawa.
Parang pag-te-tennis. Nag-tennis ako dati kasi gusto kong maging fit. Pero, noong nagsimula na akong makipaglaro ng tennis sa kapatid ko, na-realize ko, kailangan ko palang maging fit para makapag-tennis. In the same way, I'm working for a strong mind pero kailangan ko ng strong mind para makapagsimulang makapag-work for a strong mind. Ang gulo! Magulo talaga!
Ang sabi sa Theosophical Digest, "The most urgent task is to work for the mastery of your mind by learning to still your mind." Sobrang ito ang motto ko these days. Sobra.
Wala akong magawang maayos kapag restless ang utak ko. Kapag may kasama akong tao o kausap, hindi gan'ung ka-light o kasing-saya ng usapan kapag hindi ako OK muna sa aking sarili.
Ang sabi ni Gerard, "Masyado ka kasing internal, lahat ay inner. . ." And I agree with him. Megalomaniac? Hindi naman siguro. I enjoy being with people. Libra kasi ako, I'm a naturally social person. Hindi ako nabubuhay nang walang human interaction. . . significant human interaction. At nandito ang apparent conflict ng buhay ko. Ang pagsusulat ang passion ko, it gives me peaceful joy but at the same time it removes me away from significant human interaction; it also gives me so much sadness. What gives me so much joy is also the thing that gives me so much sadness. Lahat ng tao may mga krus na kailangang buhatin to follow Christ, I think this is my cross.
Minsan, napapagod na akong mag-explain ng sarili ko. Ayoko nang maintindihan ako. Ayos lang palang maging misunderstood. To be misunderstood is to be free. Walang explanation na magkakahon na dapat ganito ka, kasi sabi mo, ganyan ka eh. Walang magsasabing, "Eh, akala ko ba, sabi mo, ganyan ka, eh bakit hindi ka ngayon ganyan?"
Hay, napa-praning na naman ako! Wish ko lang, sana may bisa ang wish. Ang wish ko, sana, mapabalik na uli ako sa riles. Mabagal man ang takbo, at least, alam ko, ramdam ko ang assurance na may mapupuntahan ako and I am right where I should be.
Ayaw ko nang ipaintindi ang sarili ko. Ayaw ko na'ng mag-explain nang mag-explain hanggang mamatay ako sa ka-e-explain. It's just putting me in a box. I write what I want, not what I want about me to be understood. More or less, parang ganyan.
Anyway, I just need to find a way back to my track.
Bakit kasi may mga "things" na may sariling buhay sa aking pag-iisip. They are encroaching on my time for productive work. Sumisiksik sila nang hindi ko namamalayan. Tumatambay sila at hindi ko mapa-alis-alis. Hindi ko sila kino-kontrol kasi, siguro, aminin ko na, gusto ko rin. Gusto ko ang pakiramdam na nand'un sila. With "them" ang mga bagay na gusto kong mangyari ay nangyayari. Hindi nga lang sa realm ng reality pero it feels like it. The product of having free imagination sa isang pampered na environment. Kailangang paganahin ang utak kung nais makaranas ng mga bagay-bagay na hindi pinararanas ng isang sheltered na pamumuhay. The result is zero productivity.
I have to be constantly reminded of my goal: work, save, go to Manila, have my own place, be independent, find my own pack of wolves, people of my kind, write, write, write, create, be part of a cause, cause being the cultural development of the country, sounds idealistic but what's wrong with idealism? I am just claiming a very small part of it, I do not have the illusion that I will carry the cause on my shoulder, I just feel that being one with a cause is what I am meant to do It is the butterfly inside me Kahit sobrang liit ng contribution all I am aspiring for is to be part of a cause To write To create To inspire kahit konti lang tao. Kahit isa lang.
Ang kailangan ko ngayon ay isang malakas-lakas ng hila pabalik. Patalsikin ang mga "things" na may sariling buhay at pwersa sa utak ko. Ang "things" na yun ay nagkakatotoo na, so hindi na kailangang patambayin nang patambayin, ang hirap lang talagang i-control. Pero, kailangan na talagang kontrolin.
At simulan ko na ito, work, work, work, para sa 2 months advance 1 month deposit, nang makapag-Manila na, find my own kind. . . It's not that hard reaching out to people, finding warmth kahit sobrang akala mo, wala kayong in common, sa age, sa interests, sa pag-iisip, sa pinahahalagahan. I thought pupunta lang ako sa dance studio para paganahin naman ang katawan ko, hindi lang puro daliri at isip sa pagta-type. . . . i thought hindi naman ako pumupunta doon to get along well with the people there. . . but how wonderful pala if you go there, do your thing at at the same time, pick up the vibrations of others. If there is one important thing I learned, is that a simple smile can go a long way. It lifts a person up. Sobrang underrated ang pag-ngiti. Hindi na pala kailangang maging sobrang friendly to attract people which i thought dapat gan'un. . . just a simple smile. . . Para na kaming classmates ng mga kasama ko sa dance studio, walang papalit sa feeling that you are having human connection and all the things associated with it, the feeling of warmth and yung feeling na tao ka pala at hindi isang entity na palipad-lipad lang. . . haha!
BUT. . . getting along well with them and liking them, sige, aaminin ko na, like ko sila, kasi mababait talaga sila, at ang sarap lambingin, kahit hindi ko sila ka-age (40's na sila) pero it still doesn't hide the fact that may sigificant part ako na isang "alien" sa kanilang standard. Na hindi ko maipapakita sa kanila dahil hindi kami magkaka-konektahan. Here goes another conflict. One part of me, growing comfortable sa mga tao, being part of this group. One part of me, recognizing that hindi ko kayang malusaw na lang sa crowd. Not that crowd sila, may sari-sarili silang uniqueness . . . OMG, napa-praning na talaga ako!!!
What am I trying to say? What I am trying to say is that I am suffering because I cannot reconcile things: that I have the need to reach out and understand others and that I also need to find an environment where there is multi-lateral support and understanding, hindi ako lang. Libra kasi ako. Kailangan ko ng harmony. I am suffering because I am not finding the balance between reaching out to others and allowing others to reach out to me-- magpapasok ng tao. I can easily get into others but what I have to work on is to let others get into my space. Kasi napapansin kong kailangang may limit kapag iba na ang papasok. Meron ba akong kailangang protektahan? My sanity siguro. I am dying inside (uy, kanto ito ah!) na walang tao akong pinapapasok sa space ko but I'm afraid that I will be ruined by the very same people na gustong gusto kong papasukin. Kung meron mang magandang naidulot ang pagtigil ng paninigarilyo, ito siguro iyon, the clarity na hindi ako gan'ung ka-indestructible.
So, what I need to get back on track is to find a way to work with this fear. Ang magpapasok ng tao kahit natatakot ako. Shet, naiiyak na ako. Sobrang hirap kasi 'ata eh. Iniisip ko pa lang, parang sinusugal ko na lahat-lahat ng meron ako that is holding me together. Dalawa lang ang choices ko: either I stay sa status quo and suffer OR jump and suffer too while falling and hope for the best landing maybe suffer more or most probably find what I have been aching for. Stay or jump. To jump: leap of faith ba o plunge to my death? I prefer the first pero puede kayang may harness? Haha! Kaka-praning!!!! I need to teach myself to let go of myself. Part of being sheltered, sobrang pag-aalaga sa sarili. Need to be reckless. Hay, Lord, turuan N'yo po akong maging reckless.
Balanced recklessness po.
Subscribe to:
Posts (Atom)