Habang naglalakad noong libing ni Tatay

shao_the_shewolf: n'ung nililibing si tatay
shao_the_shewolf: naglalakad ako
shao_the_shewolf: yun ang iniisip ko
shao_the_shewolf: si tatay
shao_the_shewolf: may naiwan sya
shao_the_shewolf: sa tuwing hindi kami namamalimos
shao_the_shewolf: sa tuwing comfortable kami
shao_the_shewolf: sa tuwing nakakapag-aircon bus ako at hindi regular
shao_the_shewolf: sa tuwing kumakain ako nang masarap at hindi laging sardinas
shao_the_shewolf: sa tuwing magdadamit ako nang maganda at hindi para sa pulubi
shao_the_shewolf: lahat ng yun
shao_the_shewolf: dahil nabuhay si tatay
shao_the_shewolf: dahil nag-exist si tatay
shao_the_shewolf: iniisip ko. . .
shao_the_shewolf: kung mamamatay ako ngayon
shao_the_shewolf: wlang buhay ang nag-change dahil ng-exist ako
shao_the_shewolf: walng taong sa katahimikan ay magpapasalamat sa akin
shao_the_shewolf: dahil nag sacrifice ako para sa kanya
shao_the_shewolf: i mean
shao_the_shewolf: yung nararamdaman ko kay tatay
shao_the_shewolf: yung sa tuwing masaya ako
shao_the_shewolf: naalala ko sya
shao_the_shewolf: kasi narealize ko na yung mga times na masaya kami
shao_the_shewolf: nag baguio kami
shao_the_shewolf: nag US ako
shao_the_shewolf: hindi yun magiging possible
shao_the_shewolf: kung hindi nag exist si tatay
shao_the_shewolf: every time na masaya kami
shao_the_shewolf: kahit hindi nakikisaya si tatay
shao_the_shewolf: naging possible yun
shao_the_shewolf: dahil nag-sacrifice si tatay
shao_the_shewolf: nagpaka-pagod
shao_the_shewolf: wlang taong makakpagsabi nun sa akin
princess_numina: wow, grabeh realization na yan..
shao_the_shewolf: hindi pa ako nagpakapagod
shao_the_shewolf: at hindi pa ako nag sacrifice
shao_the_shewolf: at hindi ko pa iniaalay ang oras at pagod at pawis at talino ko
shao_the_shewolf: para sa tao
shao_the_shewolf: yup
shao_the_shewolf: kaya
shao_the_shewolf: sa tuwing masaya kami
shao_the_shewolf: sa bahay
shao_the_shewolf: laging may tinge ng sadness
shao_the_shewolf: dahil sa realization kong yan
shao_the_shewolf: kaya ngayon
shao_the_shewolf: gusto ko talagang magkapamilya

All I Really Need to Learn, I Learned from Learning How to Skate

Yey! Marunong na akong mag-skate! After 4 nights ng pag-aaral, marunong na rin ako! Ang saya! At ang pinakamasaya nito, meron akong mga bagay na na-realize sa pag-aral ng pag-skate. Totoo nga pala ang mga cliche kasi kung tutuusin, cliche na lahat ng natutunan ko.

In the tradition of All I Really Need to Learn I learned from Kindergarten -----

1. You can learn anything you put your mind into. You might not be good in it but you can learn any thing you want to learn.

2. Watch how people who know do it and do what they do. (ang daming do, haha)

3. Get help from others.

4. Focus on the task at hand. Shake off waste thoughts.

5. Don’t be afraid to get hurt.

6. Don't think too much.

7. If you fall 100 times, get up and do it again and again 101 times.

8. Try different strategies.

9. Enjoy it.

10. Wala na 'kong maisip. Gusto ko lang 10.

Tumutulong ako kasi masarap sa pakiramdam

Totoo yan. Pero napaisip ako sa sinabi ni Conrado de Quiros sa column niya ngayong araw. Sabi n’ya, “We like to give as a matter of gratuity and not as a matter of obligation.” Kung tumutulong ako kasi masarap sa pakiramdam, hindi kaya hindi naman yun totoong pagtulong? Hindi kaya isa lang iyong gawain para sa sarili?

Ang skeptic ko ngayong araw. Kasalanan ni Conrado de Quiros.

Mission/Vision para sa Alunsina

728 na ang visitors ng Alunsina, nakakatuwa! Hindi ko s'ya naasikaso pero may nagbabasa naman. Kinakabahan tuloy ako. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula. Nape-pressure ako. May 2 na akong topic na iniisip na isulat. Yung isa since August pa. Bakit ba hindi ako makapagsulat doon? Oras na para intindihn ang sarili.

Natatakot ba ako dahil alam kong may potential na taong magbabasa?

Nauunahan ba ako ng excitement na nawawala ang focus ko at linaw ng pag-iisip?

Is it another case of paralysis by analysis?

Ang pakiramdam ko sa Alunsina blog ko, para syang napaka-fragile na bagay na kailangang maayos muna lahat bago ako magtrabaho sa kanya. Para s'yang isang sagradong lugar na kailangang malinis ako, wala akong negative emotion at hindi nagmamadali at hindi kontrolado ng emotion.

Ilang buwan ko ng sinasabi sa isip ko ito. Ito ang mga to-dos ko sa Alunsina:


1. Magsulat ng 10 pillar articles na search engine optimized

2. Backlinking through forum postings, yahoo answers, blog posting, twitter and facebook.

3. Ayusin ang html at CSS.

4. Pag may steady traffic na, mag-aral ng kung ano ang pinakamagandang way para i-monetize ang blog. Sa ngayon, ayoko ng Google ads kasi pag nakakakita ako ng blog na may Google ads, naiinis ako. Bakit ko naman yun iki-click. Mas gusto ko yung ako mismo ang kukuha ng mag-a-advertise. Libre lang mangarap, pero pangarap kong makita ang Alunsina na may banner ng National Bookstore, o Robinson's Cinemas o Insituto Cervantes, mga ganun. . .

5. Naiisip ko ring mag-offer ng Philippine Literature paper/thesis mentoring. Ayokong gumawa ng thesis kasi ang goal ko nga sa blog ko ay turuang ma-appreciate ang Philippine literature, so hindi so sila igagawa ng paper. Mentoring lang. Sa ngayon syempre, hindi pa.

Natatakot akong mag-share kahit kanino ng mga balak ko kasi madali akong ma-discourage. Kahit hindi naman ako dini-discourage, kapag may tanong sila, I can't help but feel na subliminally, hindi sila naniniwala na magtatagumpay ako. Pero wala akong magawang bagay pag hindi ko sinusulat. Kung talagang importante sa akin ito, dapat diretso lang, hamakin man ang mundo, anuman ang sabihin ng mundo.

So, heto ang mission/vision ko para sa Alunsina:

Ang content ng Alunsina ay mga insights ko sa mga nabasa ko, sa mga napanood ko, sa mga nakikita ko sa paligid ko. Ang niche ko ay Philippine Literature pero dahil love ko din ang history at pop culture, nilalagay ko na rin sila sa umbrella na Philippine literature.

Ang target ko sana ay mga Pinoy sa ibang bansa pero sa tingin ko madaming pupuntang high school students at college students na mga tamad magsulat at maghahanap ng ma-plagiarize na reading ng mga Philippine short stories at novels. Syempre madami din ang

OK din yun. Mga college students sa Pilipinas at mga 2nd generation Filipinos na nasa ibang bansa. Hitting 2 birds in one stone.

Una, bakit mga 2nd generation Filipinos? Noong naisip ko ang blog, iniisip kong idedicate ang blog site kay Angelique at kay Alyssa at yung 2 pang batang nakilala ko sa US na anak ng kaibigan ni K Ruel. Hindi na sila masyadong marunong mag-Tagalog. Tapos interested na interested sila sa Pilipinas. Gusto kong ipakilala sa kanila ang Pilipinas. Gusto kong malaman nila na ang ganda-ganda ng kultura ng pinagmulang race ng mga magulang nila.

Pangalawa, ang mga college students. Naisip ko lang n'ung nasulat ko na ang una kong entry (Dead Stars) na ok na rin na gawin ko silang target audience. Ang siguradong mangyayari, sila ang pinaka-sure na audience ko. Ayokong maging tamad sila at kopyahin lang ang nasa blog ko. Kaya nga hindi ako nagsusulat na nasa format ng book review o story analysis. Ayokong turuang maging tamad ang mga estudyante.

Ang gusto ko ay mabago ang pagtingin nila sa literature. Ang mission ko ay masabi ng mga readers na students, "Aba! Maganda pala ang story na ito. Mabasa nga nang maayos" Yun lang. Parang art appreciation class lang. Ganun. Masaya na ako kapag may mga estudyanteng na-appreciate ang isang story dahil sa posts ko.

Vision ko din na maging site ang blog ko para sa insightful na discussion tungkol sa Philippine Literature at mga issues ng Pilipinas. Pangarap kong magkaroon ng base readership. Vision kong maging isa syang site para sa free exchange of ideas ng mga taong open-minded at nagmamahal sa literature at sa Pilipinas, nasaang lupalop man sila ng mundo.

Mataas ang pangarap ko para sa Alunsina. Yung ginawa sa akin ni Rodel, gusto kong magawa ko sa mga magiging readers ko. Gusto kong mang-inspire ng tao. Gusto kong mag-touch ng tao. Gusto kong madaming tao ang matutong maging instrospective at maging sensitive.

Pinakamasaya ako noong nagtuturo ako at noong nagdi-direct ako. Dahil nakakapag-inspire ako. Masaya ako kapag nakakapag-inspire ako ng iba. Gusto kong maging katulad ni Rodel. Nakikita ko ang magiging power ng blog sa ibang tao kapag naging successful siya. Kaya takot na takot ako. Pero sabi nga ni Andres Bonifacio, "A life not spent on noble thing is a life not worth living."

Simple lang sigurong bagay ang isang blog. Sabi nga ni Errol, just write as if you're talking. Pero para sa akin, iba ang Alunsina. May chance akong mag-inspire dito. Nakakatakot kasi pag nag-fail ako, hindi ko alam kung paano pa ako makakapag-inspire. Kung magtuturo ako, I need to study MA for 2 years. Kung magdi-direct ako, kailangan ko ng limpak-limpak na salapi. Ito lang blog na ito ang chance ko para makapag-inspire ng tao. Kung hindi magiging successful ang blog, (which I feel is unlikely, feel lang), wala na akong ibang patutunguhan at the moment. Magpapalutang-lutang na lang akong parang basura at tae sa Pasig River.

Gusto kong mabuhay nang lubos. At para sa akin, hindi ako nabubuhay nang lubos kapag hindi ako nakaka-touch ng ibang buhay. I want to become part of someone's becoming. Dahil alam ko na ngayong may chance akong mag touch ng ibang tao sa Alunsina, bawat topic, bawat idea na gusto kong ilagay sa Alunsina, parang mga sanggol kong ini-ire.

3 ang upcoming posts na iniisip ko:

1. Ninoy Aquino
2. Mga stories na ang theme ay tungko sa relationship ng Ama at anak

At dahil sa nagdaang bagyo, ang latest kong naisip

-- Yung kay Merlinda Bobis, yung tungkol sa bagyo, gustong-gusto ko ang story n'ya na ito. Nalimutan ko na ang title, basta it's from her collection of stories entitled "Sea Turtle" ata. . .


Ako lang naman ang tumatakot sa sarili ko. Kailangang ako rin ang mag-exorcise ng mga negative thoughts na ako rin ang may gawa. Ambitious ang mission/vision ko para sa Alunsina, alam ko ito, pero walang kwenta ang buhay kung hindi nag-i-struggle, di ba?

Walang kailangang katakutan, Sharon. Go go go!!!