Ang sa akin lang, may karapatan akong mag-expect kasi noong una nating business meeting, tinanong kita kung kaya mong mag-commit sa business at sinabi mo na OO. May pagkakamali din ako dahil umiiwas ako sa confrontation. Hindi ka nakakapagbigay ng sabi mong ibibigay mong oras dahil may kailangan kang gawin sa bahay dahil umalis ang katulong n'yo. Ang sabi ng kaibigan ko, oo nga't ganun, pero dapat mag-demand pa din daw ako na magbigay ka ng oras sa business dahil nag-commit ka. Pero hindi ako nag-demand dahil iniintindi kita bilang kaibigan. Alam kong mahirap ang mawalan ng katulong at alam kong mahirap ang may maliit na bata sa bahay.
Ang sabi mo, napakadami mong kailangang gawin sa bahay pag Sabado. Wala kang narinig sa akin. Inintindi kita. Kung kelan mo gustong mag-meet, kung ano na lang ang natitirang retaso sa oras mo, yun na lang ang kinukuha ko. Wala akong reklamo.
Ang sabi mo noong una nating meeting, kaya mong i-commit ang oras mo sa gabi sa pag-aasikaso ng biz pero gabi-gabi, puro Maria Wars updates ang nakikita ko sa FB mo. Kung hindi ka sumasagot sa message ko sa FB, kahit alam kong online ka, hindi kita kinakausap. Iniintindi kita. Iniisip ko na baka yun lang ang oras mong mag-unwind. Hindi kita iniistorbo sa paglalaro ng Mafia Wars. Ito ay kahit alam kong may karapatan akong mag-demand dahil sinabi mong i-cocommit mo ang libreng oras mo sa gabi.
Tuwing magmi-meeting tayo at tuwing may ishe-share ako sa iyong update, ang nakikita ko sa yo ay excitement. Ang dami mong "Wow!!" at "Yey" at "Exciting!!!". At dahil yun ang sinasabi mo at yun ang pinapakita mo, naniwala akong namamangha ka nga at na-eexcite. Inisip kong kahit na kaunting oras lang ang binibigay mo sa business, ok na yun dahil at least interesado ka. At least nagbibigay ka ng inputs sa mga ginawa ko. At least, nakikinig ka sa mga ideas ko. At least, excited ka sa mga nangyayaring updates.
Tapos heto't maririnig ko sa yo na isang buwan ka nang depressed. Hindi ko pa alam kung bakit. Hindi ko alam kung gaanong kalalim. Hindi ko pa alam kung bakit nag-stretch nang ganung katagal. Sa isang buwan na yun 2 weekend tayong magkasama. 1 buong araw, magkasama tayo sa Megamall sa pagtingin ng suppliers para sa biz. Wala kang sinabi. Wala akong nahalata. Ang akala ko, katulong at mga gawaing bahay talaga ang problema.
Gusto ko ngayong sabihin na pinaka-ayoko sa lahat ng tao ay plastik pero pinipigilan ko ang sarili kong mang-judge dahil gusto kong maging mabuting kaibigan. Hindi ko alam kung bakit hindi mo pinaalam sa akin kapag pareho tayong online at nag ma-Mafia Wars ka sa gabi. Hindi ko alam kung bakit kailangang magpakitang excited ka kung ang totoo ay depressed ka pala.
Kung sa bagay, nakatulong na rin naman kahit papa'no na nagpakita kang excited dahil at least sa tuwing nakikita kong excited ka sa mga sinasabi kong ideas, nagkakaroon ako ng mas malaking confidence sa sarili kong ideas.
Siguro may sarili kang rason kung bakit hindi ka nagpakita ng totoo mong emotional state sa akin. Siguro hindi ako ang tipo ng taong nakakahalata kung depressed ang kausap ko o hindi. Siguro tama nga ang sinabi mong magaling kang magpinta ng isang masayang mukha kahit sa loob, you are fucked up.
Kung tutuusin, nagpapasalamat na rin ako sa iyo kasi nagpakatotoo ka after 1 month at sinabi mong kaya hindi ka nakakatulong sa biz ay dahil depressed ka.
Sa isang banda, sumama ang loob ko dahil isang buwan ka na palang depressed, ngayon mo lang sinabi.
Hindi mo ba alam na isa sa mga reasons kung bakit nagpupursige ako sa business na ito ay dahil gusto kong matupad ang gusto mong gawin na maging even coordinator?
Nawalan ako ng gana sa business noong nalaman kong hindi ka nakakatulong dahil depressed ka. Ang akala ko talaga katulong ang problema. Siguro ito rin ang rason kung bakit hindi mo masabi ang totoo sa akin. Siguro alam mong mawawala ang motivation ko sa business kung sasabihin mong ganun at kung magpapaka-nega ka at kung mag-iina-inarte ka habang sobrang excited ako sa mga nangyayari sa pinaplano nating biz.
Hindi mo ako kailangang idagdag sa mga isipin mo. Mahirap pero heto na ang oras para mapakinabangan ang pagbabasa ng mga quotes tulad ng, "Be like the sandal wood tree which perfumes the ax that wounds it."
Hindi na ako magagalit na hindi ka nagpakatotoo. Madami ka ng problema. Ayokong problemahin mo pa ako, kung galit ako o hindi. Ayokong problemahin mo pa ang business.
Ok na yun sa akin. Nilabas ko lang ang sama ng loob ko dito. Ang ipapakita ko sa yo ay isa akong mabuting kaibigan na nakakaunawa at hindi nang-ja-judge. Hindi ko alam kung ano ang definition ng mabuting kaibigan basta ang alam ko lang para sa akin kaibigan ang isang tao pag hindi sya nang-ja-judge.
At kung magwoworry ka na baka hindi ko makaya na mag-isa ako sa biz, hindi mo na rin kailangang i-worry yun. Totoong magiging sobrang hirap at doble kayod para sa akin ngayon pero wala nang atrasan ito sa akin. Nag-commit ako dito at kahit ano'ng problema ang dumating, magpapatuloy ako.
Nalulungkot man ako, tinatamaan man ako ng katamaran, nawawalan man ako ng motivation pero na-realize ko ngayon na may something sa akin na hindi nasisira.
Yun ay something na nasa iyo rin. Something na nasa bawat tao.
:-)
OK na ako. Maitutuloy ko na ito at gagawin kong successful itong business.
Ayusin mo muna ang domestic life mo. Ayusin mo ang personal life mo. Kung ok ka na at pakiramdam mo, handa ka na, you are always welcome to come back onboard. Mas magiging masaya, mas magiging madali, mas magiging exciting kung magkasama tayo sa business. Pero kung hindi mo pa kayang mag-commit, ok lang.
You'll be fine. I'll be fine.
:-)
