Friday, December 31, 2010

2011 Mapping



There's lots of things to look forward to in 2011. That word "substantial" is still ringing in my head. But whether I receive or not, I am fine. I feel wonderful.

I would never get to any destination if I don't know where I'm heading.

So where am I heading?

Here's where:

  • Next year, I will make important things important to me. I will put more effort to putting God first in everything. I will work harder to make God my center, my source, my guide.
  • I will go back to yoga and meditation.
  • I will put more effort to finding a good relationship with a good boyfriend. How to find him? I think I already did. Let's see.
  • Be more thoughtful to family and friends. Kind words. Loving gestures. More memories.
  • January to May, Spanish. June, Masteral in Literature. June, Teach Literature.
  • P30k per month income from Peachy's Parties.
  • Visit Philippine spots outside Region IV.
  • Singapore and Europe.
  • Twice a week post to Alunsina.com
  • Read at least 6 literary classics.
  • Watch more plays and films. Less for pleasure, more for inspiration.
  • Write. A Play. A Film. Poetry.
  • Laugh everyday.
  • Drink more water. Eat more fruits & vegetables. Less junk food & sweets.

There will be difficulties, frustrations, wrong decisions, pain, sadness, failures.

I am so ready for them. As long as I have God, I am fine.


So, 2011 --

Let's kick some ass! VAMONOS!!!

WELCOME 2011!!! YOOOHOOOO!!!

Thursday, December 30, 2010

Dec



Hindi kami close. Ni wala nga akong natatandaang pagkakataong magkasama kami. Barkada n'ya ang bestfriends kong si S at si J. Iisang beses ko lang natatandaang nagkausap kami -- noong nakasalubong ko s'ya sa SM. May mga kasama s'ya, mga kasama daw n'ya sa work. Masasaya sila, naghaharutan. Pinakilala pa nga n'ya sa akin ang mga kasama n'ya. Yung isa dun team leader daw n'ya. Sa call center daw kasi s'ya nagtatrabaho.

Nag-chat kami isang beses sa FB, hindi ko matandaan kung bago o pagkatapos naming magkita sa SM. Tinatanong n'ya sa akin si J, kung may communication pa daw kami. Gusto daw niyang makausap si J. Ang tagal na daw na wala silang balita sa isa't-isa.

Yun lang ang natatandaan ko sa kanya -- pagkikita namin sa SM at chat sa FB. Natatandaan kong nakita ko siyang palabas ng isang gate sa isang apartment sa dinadaanan naming subdivision na short cut papuntang highway. "Dun pala si Dec nakatira," sabi ko sa sarili ko pero hindi ko na siya binati. Diretso lang pagda-drive.

Si Dec.

Birthday niya noong December 27. Mismong araw na yun, namatay siya. 30 years old. Ka-edad ko. Isa na namang untog sa realidad.

Nauntog ako at nagka-huwisyo:

Nasa tao nga pala ang kamatayan. Mamamatay lahat. Mamamatay ako. Kung kelan, hindi ko alam pero nasa akin ang kamatayan.

Mahirap sabihin pero ito ang totoo. Mamamatay ako. Mortal ako.

Magkausap kami ni J. kahapon, at dahil na rin kay Dec, napapunta ang usapan namin sa paglilista kung ano ang mahalaga. Relasyon sa Diyos. Pag-ibig. Relasyon sa tao. Ang pagiging malay sa ngayon.

Ang ngayon. Ang sanda-sandaling ngayon.

Hindi ko masasabing kaibigan ako ni Dec. Wala nga kaming masyadong pinagsamahan. Pero ngayong hatinggabi, tahimik akong nananalangin para sa kaluluwa niyang imortal. Nananalangin din ako para sa mortal kong buhay at ang pagtahak ko sa bawat dadating na ngayon.

Wednesday, December 29, 2010

2010 Highlights Part 3: Volunteer Work



Nasabi ko na lahat sa post kong Mga Bata sa Sitio Payong ang lahat ng masasabi ko tungkol sa volunteer work ko.

Masaya akong na-discover ko ang Idente Missionaries at ang values program nila sa mga bata sa Sitio Payong. Minsan, nararamdaman kong tama na, ok na ang ginawa ko, na-experience ko na, oras naman sa pamilya, oras naman para gumawa nang ibang bagay, mag-roadtrip at kung anu-ano pa.

Alam kong marami akong kailangang i-sacrifice para sa isang araw na pagpunta ko para sa volunteer work. Sabi nga nila, giving, real giving is never really easy.

Magiging active pa ba ako next year dito? Nasabi ko na sa kanila na hindi na ako makakapunta nang every Sunday, na twice a month na lang ang maiipangako ko. Is this enough? Is this really giving? Or is this compromise?

Questions, questions. Sana bago mag- New Year, meron ng answers. . .

Thursday, December 23, 2010

2010 Highlights Part 2: Back to School


Leo Buscaglia said that every time we learn something new, we become new. And that is what happened to me when I went back to school to study Spanish last March. I LOVE going to school so much that everyday that I have class I wake up feeling excited like a little girl going on her first school field trip. Since started studying Spanish, I feel I have become a bigger person in terms of perspective. It is such a real joy because I know that the more that I become more, the more that I can share.

And boy, am I soo excited to share. When I start teaching, I think I will be the most enthusiastic, hyper, crazy teacher my students will ever see. I can't wait to start and finish my M.A. and go back to teaching.

New Environment

There are lots of ways to learn Spanish here in the Philippines but to me, it's Instituto Cervantes or nothing at all. Cervantes isn't just a language school. It is an Atheneum, in the definition of ancient Greeks. (don't know how to define it.) It has an environment that makes possible osmosis of learning. From the architecture to the walls that we can write on, the wonderful school director and staff, free cultural activities, social gatherings (free food!), book festival, film festival, free performances, lectures, talks, World Cup celebrations -- Instituto Cervantes has everything I wanted when I was still in school but was too insecure and inhibited and stupid to actively participate in. Even so, nobody does these things better than Instituto Cervantes. And now that I'm there, I am taking out the marrow out of it, so to speak.

New People

I have also met interesting people while I was studying at Instituto Cervantes. Most of the teachers I had were great teachers. From them, I learned a lot about pedagogy and interactive teaching strategies. The Romantic that I am, I also fell in love with a number of my teachers there. Hotness is a young, intelligent, funny, sexy, gorgeous professor speaking Spanish. Grrrrr!

Like-minded people go to the same places. Although many students at Instituto study to be bilingual call center agents, still there are some people who go there for more, hmmmm, Romantic reasons. I met Tita Evelyn who at the age of 50 is still brimming with enthusiasm for life that will put to shame fresh high school graduates. She still has that youthful exuberance that fades in us when we start working for money and security, I think. When I reach that age, God I hope I'll be as exuberant and life-affirming as she.

I met new friends Ron, Jenimar, Meljean, Angel, Sarang, Malou, Minerva, Dang that makes going to Cervantes everyday feel like I was going home. Enough of the "quasi-philosopher-always-alone-and-thinking-and-writing" image of college years. Being a smart ass isn't cool. Having a circle of friends to enjoy learning with is. I am thankful to God for sprinkling us the magic of friendship. Really, it's magic when friendship is formed. Effort is needed, yes, but effort alone won't make it. Magic.

New Me

Nobody may have noticed but who I am today, December 23, 2010 is in a way a different person to who I was last February 2010. I notice it in the way that I relate with people, the way I choose from among different good things, the way I think, the way I live my life. Subtle, subtle changes. A day that I learn something new is always a wonderful day. A day that I go to Instituto Cervantes to study Spanish is always a wonderful day. I hope to come back to Instituto real soon. Next year, I hope to continue becoming more and more. I hope to share more and more.

Wednesday, December 22, 2010

2010 Highlights Part 1: Life Work



Dapat ililist ko lang ang mga highlights, sidelights and lowlights ng 2010 sa akin pero dahil sinimulan ko ang list sa topic na ito, ang haba-haba ng kinalabasan. Kaya ito ang Part 1 sa series ng blog posts ko about my 2010.

Career Change

Ayaw ko actually ng word na career kasi kapag ginagamit ko ang word na yun, ang naiisip ko ay isang taong laging pandalas sa umaga para makauna sa traffic, nakasuot ng pang-trabaho, stressed out sa trabaho maghapon, ang pangarap ay makataas sa corporate ladder pero kapag nasa pinakamataas na, gusto namang makawala sa rat race.

Kaya heto na lang pala ang heading:

Delineation of Life Work

Isang moment of eureka ang pagdating ng idea para sa party planning biz. Napakadaming energy ang binigay sa akin ng ideang yun. May mga ideang kapag pumapasok sa akin, basta na lang nawawala kasi walang energy. Pero ang energy ng ideang yun, nagbuild-up nang nag-build up. Isang malaking "YESSS!" ang idea. Isang ideang excited na excited akong i-share sa mga taong mahal ko. Isang ideang nagbigay sa akin ng isang mahabang-mahabang push para magpakahirap at gumawa ng mga bagay na hindi ko na nagagawa dati.

Totoong na-frustrate ako dahil sa mga hindi inaasahang pangyayari at may mga times na iniiwan ko siya. May ilang weeks na nakatunganga lang ako sa mga oras na dapat nagmamarket ako at nagtatrabaho. Pero at the back of my mind, alam kong wala akong kawala dito. Kahit iniiwan ko s'ya, and'yan pa rin s'ya. Kahit wala akong ginagawa, s'ya ang gumagawa para sa akin. Bigla na lang may tatawag na kliyente. Bigla na lang may magtetext na supplier.

Social Butterfly

Recently, dahil sa isang rason na hindi ko masabi, nag-research ako ng mga personality traits ng mga zodiac signs. D'un ko na-realize na Librang-Libra talaga ako. Ako ay isang social butterfly. Masaya ako kapag wala akong inhibition at madami akong nakakausap na tao. Enjoy na enjoy akong may nakakausap na interesting na tao. Kaya siguro kahit nahihirapan ako, hinding-hindi ko maiwan ang Maynila. Ang dami kong nami-meet na interesting na tao sa Maynila. Kahit na introvert ako, puede kong angkinin ang label na "social butterfly".

Celebrations

Hindi ako mahilig uminom pero kaya gusto kong umiinom dahil gusto ko yung walang inhibitions ang mga tao sa pakikipag-usap, pati ako. Umiinom ako kapag masaya ako, kapag gusto kong maging madaldal at maging extrovert, kapag gusto kong magcelebrate, pag gusto kong makipagbonding sa iba. 2 beses lang 'ata akong uminom mag-isa dahil may problema ako. Drinking has always been a celebratory thing. At ganun din para sa akin ang mga social gatherings. They are always about celebrations.

Lumaki akong laging bongga ang binibigay sa aking birthday celebration. Buong taon, tipid na tipid si Tatay pero kapag birthday ko at kapag fiesta sa amin, all out si Tatay kung maghanda. Sabi ni Kuya Orlan, na-e-excite daw sila at ang mga kamag-anak kapag mag-o-October na kasi pagdating ng birthday ko (October 15), sigurado daw na may malaking handaan.

Tinatapat lagi ni Tatay sa birthday ko ang mga mahahalagang pangyayari sa amin: blessing ng bagong bahay, pagbubukas ng bagong talyer, pagbubukas ng bagong business. Lumaki akong laging may napakalaking reunion tuwing birthday ko.

Libra, the Air Sign

Ako ay isang air sign at sabi sa horoscope ko, ang mga tao daw na pinanganak under air sign ay kailangan lagi ng space, ayaw n'yang nakakulong. Totoong-totoo ito para sa akin. Hindi ko pa alam ito dati pero thinking about it now, ang pinakamasasaya kong mga moments ay kapag hindi ako nakakulong, kapag gumagawa ako ng mga bagay na pakiramdam ko malaya ako -- theater, acting, teaching, road trips, reading about new cultures/ideas. . . .

Event Coordinating

Noong sinabi sa akin na ako daw ang mag-o-organize ng Christmas party sa dati kong work, hindi ko alam na isa pala yung pintuan para sa isang napakalaking palasyo. Kapag kausap ko ang mga suppliers, pakiramdam ko, nawawala ako sa sarili ko. Pakiramdam ko, may ibang ispirito na gumagawa ng pagsasalita para sa akin. Kahit na nagbi-business ang mga suppliers, ang mga caterers kunwari, kung kakausapin sila ng parang isang kaibigan, they would gladly give you the service that you expect and more. They would gladly give you discount.

Makukuha mo ang gusto mo sa pamba-bluff, sa pang-haharass, sa pang-gogoyo ng mga tao, sa pambobola, sa pananakot, sa pang-iisa. Pero walang papantay sa pakiramdam na nakuha mo ang gusto (presyo, service, produkto) nang totoo ka sa sarili mo, totoo ka sa ibang tao. Walang papantay sa pakiramdam na nagagawa mo ang trabaho mo at nagkakaroon ka ng mga bagong kaibigan at the same time. Walang papantay sa pakiramdam na pinagkatiwalaan ka at naibalik mo sa iba ang tiwalang binigay nila sa iyo.

Party Planning

Paanong basta na lang akong titigil kapag hindi ko matagalan ang lungkot sa pagtatrabaho nang mag-isa? Kahit tinatamad ako at walang ganang magtrabaho? Paano akong hindi babalik at mag-aayos muli kapag nafu-frustrate ako at kapag pumapalpak lahat ng bagay? Paanong hindi ako magpapatuloy kung maliwanag na maliwanag na dapat ko itong ginagawa?

Madaming beses na iniiwan ko ito at pinapabayaan pero lagi-lagi na lang ibinabalik ako ng Diyos dito. Kaya hindi lang highlight ng 2010 ko ang party planning, magiging highlight siguro ito ng buong buhay ko. :-)

Tuesday, December 21, 2010

Kalat-kalat




Sana makapagsulat akong hindi ka iniisip.


Thursday, December 2, 2010

Mga Bata sa Sitio Payong

Napakagugulo nila. Pag pinapapila mo sila, mag-uuna-unahan sila, magtutulakan hanggang sa magkasakitan. Hindi sila tumitigil magharutan. Takbuhan sila nang takbuhan kapag pinapaupo na lahat. Pag pinatahimik at pinaupo mo ang isang grupo, yung isang grupo naman ang tatayo at mag-iingay.


May mga batang lagi na lang gustong pumasok sa ilalim ng lamesa sa altar. Merong isang ang laging gusto ay patayin ang sound system pag may nagsasalita sa mic. May ibang bumiyabit na lang nang bumiyabit sa likod ng isang kasama namin. Ang ilang mga batang babae, gustong-gustong nakikipagharutan sa mga madreng foreigner.

Ganito lagi ang eksena tuwing Linggo pag pumupunta ako sa Sitio Payong para mag-volunteer sa children's values program ng Idente Missionaries, isang kongregasyon ng mga madre at pari mula sa iba't-ibang bansa sa mundo. Nakilala ko sila dahil 2 sa kanila ay naging Professor ko sa Spanish sa Instituto Cervantes.

Ang sabi ng isang madre, providence daw ang pagkakakilala ko sa kanila. Ang mga tao daw kasing nakikilala mo ay ibinibigay sa iyo ng DIyos para magturo sa iyo ng bagong direksyon.

Matagal na akong naghahanap ng volunteer work. Sa katunayan, 2 beses na akong umattend ng orientation sa Hands-on Manila. Isa ay noong 2008. Isa muli ngayong taon. Ang gusto kong salihang grupo ay yung mga nagpupunta sa mga ward ng batang may cancer at nagbabasa ng mga children's books sa mga bata.




Pero hindi ko alam kung bakit mailap ang Kythe Institute sa akin. Nagpunta ako dati sa National Kidney Institute para sa activity nila pero hindi ko nakita yung room kung nasa'n sila.

Sabi ni Paulo Coelho, kapag daw may pangangailangan ka, gagawa daw ng paraan ang uniberso para mapasaiyo ang pangangailangan na yun. Naniniwala ako dito. Noong nagkataong nagkasabay kaming maglakad ni Fatima at Angela. Noong nagkataong nabanggit nila na may program sila sa mga bata. Walang coincidences sa mundo. Lahat ng nangyayari ay panghihimasok ng uniberso sa ating buhay.

Nangangailangan ako ng isang kongkretong paraan para magpasalamat kay Tatay. Napakadami niyang sinakripisyo para sa amin. Napakasipag niyang magtrabaho. Noong huli naming masinsinang pag-uusap, ang sabi n'ya sa akin, maswerte daw ako kasi wala na daw akong poproblemahin buong buhay ko. Madami daw siyang naipundar.



Hindi ko yun tinanggap. Ang sabi ko, hindi ko yun kailangan. Yung pinag-aral n'ya ako sa maayos na school at nagkaroon ako ng skills para magtrabaho, sapat na yun sa akin.

Ang hinihintay n'ya siguro sa akin ay magpasalamat ako dahil inisip n'ya kaming pamilya n'ya at nagpapakahirap s'ya para maging komportable ang buhay namin.

Nangangailangan ako ng paraan para magpasalamat sa Diyos sa pagbibigay n'ya sa amin kay Tatay. Labis-labis na blessings, simula nung nagkamalay ako.

Paano ako magpapasalamat kay Tatay, wala na siya?

At dumating si Fatima, si Angela at ang Idente sa akin. At katulad ng sabi ni Toni Gonzaga sa "My Amnesia Girl", pandesal lang ang pangangailangan ko, burger at french fries ang binigay sa akin. Hindi lang ako nagkaroon ng pamamaraan para makapagpasalamat, para ibalik sa iba ang blessings natatanggap ko. Bukod dun, natutugunan din ng pagpunta ko sa Sitio Payong at pakikipagtulungan at pakikisalamuha sa mga madre ang ispiritual kong pangangailangan.



Pinakamasarap na pakiramdam sa mundo siguro yung nakawala ka sa iyong desires sa iyong ego. Yung gumagalaw ka na hindi ka nagsisimula sa sarili mo kundi may isang enerhiyang hindi nagmula sa iyo ang nagpapagalaw sa iyo.

Naramdaman ko na ito dati. Yung makakapagsalita ka ng mga bagay na normally, hindi mo masasabi. Nakakagawa ka ng mga bagay na normally hindi mo magagawa. Being "beyond yourself", or "living from your higher self" sabi sa mga nababasa ko sa Theosophical Digest.

Dati, gustong-gusto kong pumunta sa India at maging mongha. Gusto kong maunawaan kung ano ang experiences nila, yung mga mystics at mga ascetics. Umattend ako ng workshop sa zen buddhism, sa Nanbudo, sa Tai Chi. Nag-aral ako ng yoga. Naging voracious reader ako ni Dalai Lama ng mga Indian mystics na hindi ko mapronounce ang mga pangalan.

Pero pareho lang naman pala sila ng sinasabi, lahat sila -- hindu, buddhist, mga zen buddhists, tibetan buddhists, mga ascetics sa India, Kristiano, katoliko -- na kapag kaisa mo ang Diyos, ok ka. Ang tao ay isang mangkok sa isang malaking karagatan. Ang akala n'ya lagi ang tubig na nasa loob n'ya ay kanya, na hiwalay s'ya. Hindi n'ya alam, ang tubig ay kaunting parte lang ng karagatan kung saan kasama s'ya.



Maiingay man, magugulo, mahaharot at pasaway ang mga bata sa Sitio Payong, napakahirap sa akin na hindi pumunta sa kanila kapag Linggo. Tinuturuan namin sila tuwing Linggo pero ako rin natututo ako sa kanila kahit hindi nila ako tinuturuan. Ang dami-dami kong narerealize na mga bagay-bagay sa pakikisalamuha sa kanila.

Maghapon akong stressed out dahil sa batch get together sa Sabado pero itong mga batang ito ni walang pambili ng tsinelas, ni hindi alam kung may hahapunanin sa darating na gabi o wala pero ang gaganda ng ngiti nila. Sarap tingnan ng mga pictures nila.