Para sa akin, ang totoong kaibigan ay isang kindred spirit, hindi parang pera sa bangko na iiwan mo lang at i-e-expect na lalago ang friendship n'yo over the years. Ang totoong kaibigan para sa akin ay yung hindi mo mapigil na hindi magbahagi ng sarili sa kanya, malayo man siya o malapit. May connection kayo at nararamdaman n'yo itong connection na ito, malayo man kayo o malapit.
Ito ang dahilan kung bakit nitong mga nakaraang taon, may mga taong nilaglag ko na sa roster ng pagiging "kaibigan ko". Masakit pakinggan, pero siguro talagang kailangan iyon sa buhay. Hindi naman sa hindi ko na sila pinapansin o kinakausap, pero pinili ko na lang ang mga taong papapasukin ko sa pinaka-kalooban ko. Tulad nga ng sabi ko sa isang tao, hindi ko naman kailangan ng madaming kaibigan. Kailangan ko lang ilang kaibigan na talagang totoo.
May 3 akong totoong kaibigan mula high school. May 1 noong college. 2 from former work. At 1 sa grupo ko ngayon. At may ilan pang medyo close pero hindi pa din pasok na pasok sa pinaka-loob ko. Madami pa din akong ibang kaibigan pero hindi na sila nakaka-abot o nakakalapit man lang sa pinaka-loob ko. Hindi ko alam kung bakit, pero hindi ako ang tipo ng taong basta na lang nagpapapasok ng mga tao sa pinaka-loob ko. Mawala man lahat ng ibang kaibigan sa outer circle ng loob ko, hindi ako masyadong matitigatig. Masasaktan, oo, at mami-miss sila, kung sakaling lalayo. Pero, matitigatig mula sa loob, hindi. Hangga't nandiyan at patuloy kaming nagbabahagian ng sarili ng mga pinaka-kaibigan ko, ng kindred spirits ko, hindi ako matitigatig.
