Si Lolo at si Lola

Patay si Lolo, naka-white s'yang long sleeves at beige na pants. Nakahiga s'ya sa table. Burol n'ya. Tapos biglang namatay si Lola. Naka-duster s'ya ng floral na blue at white. Binuhat s'ya, nilagay sa ibabaw ni Lolo. Tapos maya-maya, nabuhay s'ya. Sabi ng mga tao, buhay pa pala. Bumangon nang kanya si Lola. Naka-salamin s'ya tsaka hindi s'ya masyadong mataba.

Wisdom of Sadness

Mas nararamdaman kong malungkot ako kasi mas malungkot maging malungkot sa crowd na masaya kesa maging malungkot mag-isa o kasama ng ibang malungkot.

Unang araw kong bumalik sa office pagkatapos mamatay ni Tatay. Gusto ko lang magpakapagod sa trabaho. Sana madaming madaming madaming trabaho.

Sabi ni Kaziela, sabi daw ni Rodel, pag daw nalulungkot tayo, dapat daw damhin ang kalungkutan para mas madali maging masaya.

Oo nga naman. Tsaka mas lumalalim ang isang tao kapag dinaramdam ang kalungkutan. Kailangan ko yun. Miss ko na yun. Kalaliman.

Job well done, Tatay!

Palagay ko, wala nang kailangang sabihin. Walang pagsisisi. WAlang panghihinayang. Hindi naman Superman si Tatay at hindi din ako super hero. May mga bagay na hindi n'ya alam gawin. Ganun din ako. Pero hindi ibig sabihin n'un na hindi n'ya ako minahal. Hindi ibig sabihin n'un na hindi ko sya mahal. Sabi sa akin ng Tiya ko, bahala na daw akong magpasensya sa pagkukulang ni Tatay. Hindi ko iniisip na may pagkukulang siya. Minahal n'ya ako sa paraang alam n'yang tama. Hindi iyon pagkukulang. Maaaring hindi katulad ng sa ibang ama pero hindi iyon pagkukulang.


Magpahinga kang payapa, Tatay. Job well done!

Uphill Climb

Kailangan daw harapin ang challenge kasi pag hindi, magre-retrogress -- the mother in me told the child in me. . .