Letter to Iboy

Dear Iboy,
Ang weird lang kasi ang tagal-tagal na ng blog na ito pero ngayon lang ako magsusulat ng letter para sa iyo. Pakiramdam ko, ang layo-layo ko na sa iyo, sa mga bagay na sinisimbolo mo. Nawala na ba ang dating akong may passion sa buhay at nag-iisip ng mga idealistic na bagay tulad ng pagbibigay ng theater workshop sa mga public high schools tuwing summer, pagsusulat at pagdi-direct ng play nang libre para sa mga estudyante, pagtuturo nang may paniniwalang may mga matang mabubuksan at mga pusong magliliyab sa pagmamahal sa buhay, sining, katotohanan at kagandahan.

Masyado na ba akong lumulubog sa kamunduan, Iboy? Paano mo nagawa yun? Nabubuhay ka sa kasalimuotan ng mundo, sa materiality ng mundo, pero napapanatili mong fertile ang creative life mo? Paano ka nakakapagsulat ng tungkol sa pilosopiya kung wala kang tutulugan sa gabi kundi sa madilim na sulok ng simbahan? Paano ka nakakapagsulat nang may conviction at pag-ibig kung hindi mo nakukuha ang pag-ibig sa mga taong dapat umiibig sa iyo?

Kung may isang bagay na natutunan ako sa iyo, yun ay ang laging tumingin sa sarili at magtanong, "Kumusta na ba talaga ako?" Nasaan na ako sa buhay ko? Nasaan na ang ipinaglalaban ko?

Kakapag-meeting lang namin kahapon, board meeting. Magkaiba tayo, Iboy kasi kung security ng buhay ang pag-uusapan, secure na secure ang sa akin. Yun ba ang dahilan kung bakit nawawala na sa akin ang struggle para sa isang creative life?

Pero hindi naman sustainable ang dati, di ba? Kaya nga ako umalis sa security at comfort sa bahay, nagpaka-independent, nagpaka-corporate slave dahil nakita ko na dating hindi ko kayang i-sustain ang creative life nang walang pera. Hindi ako susuportahan nang ganun-ganun na lang. Hindi privelege ang creative life, one has to earn it. Pero sa proseso nang pagsubok na humanap ng trabahong makakapagsuporta sa creative life ko, nagpalamon naman ako sa dinadaanan kong pagsubok.

Dalawang taon akong nagpakasarap sa sweldo kong nakukuha ko sa pagiging mechanical word factory. Namuhay ako sa blissful ignorance. Bar, movies, facebook, junk food, sights and sounds ng Makati, pagiging in love sa love. Independent ako, may sariling pera, may sariling bahay, ang daming makikita at mapupuntahan sa Maynila. Ang nalimutan kong pasyalan at galugarin ay ang aking sarili.

Mabuti na ngang na-aksidente ako at ilang linggong hindi makakalakad. Tigil lahat. Ang M.A. ko, ang biking ko, ang mga to-do's. Ito ang pagkakataon para i-suspend lahat at tumigil sa mata ng mga bagay-bagay. Matagal ko nang tanggap na hindi ako maiintindihan ng tao sa paraang gusto kong ipaintindi ang sarili ko. Pero isang malaking kasalanang hindi ako gumagawa ng paraan para intindihin ko ang sarili ko.

Tama na nag pagkukumpara ko sa iba, sa pakikipag-kumpetisyon ko sa iba, sa inggit ko sa iba --- Mas madaming lugar s'yang napuntahan. Mas malakas ang loob n'ya to try new things. Mas successful sya sa pagtatayo ng business. Mas mature s'ya kung mag-isip. Mas alam n'ya ang gagawin. Mas payat s'ya. Mas kumpleto ang buhay n'ya kasi may asawa't anak s'ya. Mas masaya s'ya kasi in love sya. Mas madami s'yang kaibigan. Mas masasaya ang napuntahan ng barkada nila. S'ya, nakaka-connect sa tao, gusto s'ya nang madaming tao, ako hindi. S'ya marunong makihalubilo sa tao, ako laging takot sa tao. And so on and so forth.

Hay, Iboy...Para saan pang mag-struggle para makapagsulat? Paano ako babalik sa creative life? Paano ko didisiplinahin ang utak kong wag ikumpara ang sarili ko sa iba? Paanong tuturuan ko ang sarili kong ang gawing preoccupation ay hindi pagkumpara ko sa iba?

Tulungan mo naman akong bumalik sa isang buhay na may struggle at kabuluhan. Paano ba, Iboy?